sábado, 13 de noviembre de 2010

Hostigamiento y derribo, EL MOOBING

Hace más de un año aparqué este blog porque no tenía la necesidad de transmitir nada que, subjetivamente, fuera importante. Hoy rompo el silencio para solidarizarme con alguien de mi entorno más cercano que ha sido víctima de un implacable acoso emocional y/o psicológico,

Una o varias personas, sutilmente al principio, fueron tejiendo una red para que se sintiera nerviosa, angustiada, exaltada… Mensajes evidentes o camuflados, ninguneos, negar en público lo dicho en privado y después reirse de la proeza, ser objeto de burlas de todo tipo. No podía creer lo que le estaba sucediendo. Tampoco podía demostrar nada en la débil posición que se sentía. Empezó a caer en situaciones trampas ya que el hostigamiento sistemático le hizo entrar en un aterrador estrés. En su afán por estar siempre alerta, conseguía el efecto contrario, se atolondraba y así daba nuevos argumentos a sus ACOSADORES.

Hubo quienes se le acercaban, amigablemente, con el fin de recabar información y utilizarla tergiversada como medio de seguir vejándola y descalificándola ante quienes la apreciaban, es decir, aquellas personas que todavía no pertenecían a la manada, No lograba comprender por qué quienes consideraba amig@s se alejaban sin un adiós, sin una explicación, sabiendo que nunca dió motivos para ser excluida y, mucho menos con esos niveles de crueldad…Por último, quienes intercambiaban alguna frase era para, sin venir a cuento, decirle "tienes razón" reír a carcajadas y alejarse…

Situación demoledora. La víctima queda estigmatizada, se le etiqueta, se hacen correr bulos malintencionados que ella desconoce y se le quita de en medio. Los acosadores cuentan con que, para el rebaño, es más fácil seguir la corriente del bulo y del prejuicio sin conocer a la persona... Por otra parte, también se tiene en cuenta que la víctima callará muchas cosas por vergüenza o para no aumentar su descrédito. Dicen que no hay peor condena para uno mismo que pensar que es lo que dicen que es. No todo el mundo está preparado para superar la tortura y, este tipo de situaciones pueden tener un final desastroso para quien padece.

Una coincidencia con el mal trato de género, es que quienes lo ejercen están en su entorno más próximo, , Ante los demás se muestran como bellísimas personas que, se unen a causas solidarias e incluso son capaces de inventarse enfermedades imposibles de verificar con el fin se obtener la compasión de los demás y así manejar la situación a su antojo .

Nunca o poco se intentará lavar la imagen de la víctima.. Creo que quien es testigo del intento de desprestigio a un tercero, lo mejor que puede hacer, antes de seguir al rebaño, es preguntar directamente. Quizás,… sólo quizás… se pueda encontrar que ese ser raro, al que se le despoja de reputación y dignididad apartándolo de la manera más sucia, pueda ser alguien, incluso agradable, que no entiende nada y que sufre enormemente.

Cuando se nombra el moobing, tendemos a pensar en el referido al laboral. Sin embargo, el trato vejatorio hacia una persona con el único fin de desmoronarla pisquicamente,y excluirla del entorno puede darse nivel familiar, social,... en realidad creo que en cualquier lugar donde concluyan un grupo de personas. Es por ello que no podemos olvidar una herramienta básica en las relaciones humanas que se llama "empatía"….Ser capaces de pensar por un momento como nos sentiríamos si estuviéramos en su lugar. (En estos casos sólo lo hace quien o quienes urden el plan, que se expandirá sin demasiado esfuerzo)

Conozco bien a la víctima y pongo las manos en el fuego por ella. Todavía me pregunto ¿Qué pudo hacer o dejar de hacer para convertirse en el objetivo de la cacería?


Oteaba Auer

16 comentarios:

  1. Qué terrible lo que cuentas, amiga Ote. Me has dejado sin palabras.
    Ojalá que encuentres las respuestas a tus preguntas.
    Un beso grande.

    ResponderEliminar
  2. Este comentario ha sido eliminado por el autor.

    ResponderEliminar
  3. ola Ote:
    Una amiga estaba sufriendo desde hace más de 1 año,acoso en su trabajo,el jefe estaba de baja desde hace unos meses,y ella quedó más tranquila,pero ya él se reincorpora, y hasta esta mañana,no supo que aceptaban la patición de ella,de cambiar a otro grupo.
    La pobre estaba deshecha;tanto, que hablando con la jefa de recursos humanos se derrumbó por la tensión,y angustia que llevaba arrastrando.Tuvo que pasar por un psiquiatra,que le detectó enseguida lo que le ocurria.
    Ahora el jefe está bajo sospecha,pero como todo maltratador,había vuelto todo en contra de ella,que hasta casi pirde su trabajo.
    ¿Qué había hecho ella? Ser mujer, y decirle que la respetara, que no la tratara mal,es decir,se puso en su lugar,y al "caballero" no le gustó.
    Te doy las gracias por este post,pues muchas personas no tienen ni idea de lo frecuente que es este tema,y que tiene SOLUCIÓN y RESPALDO oficial.
    Bsssss

    ResponderEliminar
  4. Hola

    Me llamo Felicia , soy administradora de un directorio y tengo que decir que me ha gustado tu página, me encanta el contenido que publicas.
    Por ello, me encantaría contar con tu sitio en mi directorio, consiguiendo que mis visitantes entren también en su web.

    Si estás de acuerdo. Házmelo saber.

    Suerte con tu web!



    Mi correo es felicia.alvarado@hotmail.com

    ResponderEliminar
  5. Steiki: ésto ocurre con mucha más frecuencia de lo que imaginamos; pero, como decía en el post,son muchas las circunstancias por las que se oculta. ...No hay respuesta porque en cada caso, los motivos de l@s maltratadores serán diferentes...., pero si creo que hay que denunciarlo publicamente sin temor.
    BesOte preciosa :)

    Sigrid:Efectivamente, hay respaldo oficial, lo malo para la víctima es poder demostrarlo. Ojalá cambien a tu amiga de departamento y pueda vivir en paz

    BesOte

    Felicia: Agradezco tu ofrecimiento :). Desconozco el nombre de tu directorio para poder visitarlo. En todo caso, para enlazar no es necesario mi permiso...Sí, para publicar los contenidos, además de hacer referencia a la fuente.
    Saludos

    ResponderEliminar
  6. Hola Ote, después de tanto silencio del piano, y ausencia de mis palabras por acá ando otra vez, y veo que la misma Ote solidaria sigue ahí codo a codo con las personas que la están pasando mal.
    Que espantosa situación, y lo peor es el daño que deja todo esto, si yo por culpa del estres todavía no me curo de lo que padezco me imagino esta persona lo mal que se debe sentir.

    Sobre tu pregunta final creo que la misma vida te dará la sabiduría para que encuentres la respuesta que te lleve a darle a esa persona la paz y la tranquilidad que necesita, ojalá sea pronto, ojalá las personas que la quieren mucho entiendan y aporten, y ojalá que la vida se encargue de hacerles pagar a este tipo de hijos de... el daño que están haciendo, dicen que todo lo que das -sea bueno o malo- te regresa, ojalá estos seres, estas cosas -porque no son seres humanos- paguen y pronto.

    Mucha suerte y un abrazo de este lado del planeta.

    P.D. A causa del estres y la enfermedad que en este momento padezco pero estoy saliendo, he aprendido muchas cosas, las pongo a tu disposición por si te sirve un poquito de ayuda para encontrar alguna solución

    ResponderEliminar
  7. Lacras de este mundo, cada día sacando cosas diferntes, pero malas...

    Saludos y un abrazo.

    ResponderEliminar
  8. Oteaba, no sé si es casualidad, pero te conocía por Marysol y hoy coincidí contigo en un blog, luego entré al tuyo y leí sobre este tema que el que no lo conoce a fondo, pasaría de puntilla sin hacer mucho caso.
    Tengo una amiga canaria en la península que fue objeto de mobbing.
    Fue conocido por todo el mundo, desde políticos, sindicatos, etc. y nadie hizo nada. Después de muchos años pudo jubilarse y seguro que descansó. No se puede creer por todo lo que pasó.
    Un abrazo y feliz miércoles.
    Juan Antonio

    ResponderEliminar
  9. Don Vito:
    Bienvenido :)...te agradezco el comentario y la invitación. Por supuesto, que me pasaré por tu espacio.
    SaludOte y buena tarde de viernes para ti también.

    Hola Vane:
    Sí, lleva callado mucho tiempo; pero el tema merecía que lo abriera y no callar por cobardía , como hacen quienes lo presencian y la víctima porque la dejan indefensa.
    Gracias por el ofrecimiento :). Me alegra que estés saliendo del mal que te aqueja.
    Un abrazo preciosa

    Hiperión:
    Cierto, lacras; pero no puedo generalizar a todo el mundo.. No es un tema nuevo...es tan viejo como el hombre, sólo que ahora hay quien lo denuncia...La lacra son l@s"MALTRATADORES" lo hagan de una manera o de otra..Insisto, no es sacar una cosa mala cada día, por desgracia es una realidad de la que nadie está libre que no le toque.

    Un abrazo y buen finde

    Hola Juán:
    A pesar de haber tenido este blog cerrado, seguía yendo de vez en cuando por el de Marysol...Tiene algo en comúnconmigo :)
    Bueno, lo que me cuentas es muy triste; pero no por ello debemos quedarnos, quienes detectamos un moobing, de brazos cruzados...Actualmente en el terreno laboral, se hace más caso a la víctima a través de, por ejemplo, jefes de personal...mucho más dificil de demostrar es en otros ámbitos.
    Un abrazo Y Buen Finde
    Oteaba

    ResponderEliminar
  10. Hola Ote, como te dije en el otro, no sabía que tenías este blog. He leído algunos artículos, aunque me centraré en éste por la importancia y por la ignorancia que existe respecto a este tipo de acoso. Leí varios artículos al respecto y, básicamente, me quedo con estas opiniones.

    La principal característica es la ENVIDIA

    Hay que tener en cuenta que las técnicas de acoso psicológico son extremadamente sutiles y que basan su eficacia en la prolongación en el tiempo. La víctima además carece de la referencia real de las consecuencias de la envidia. Con toda probabilidad ya habrá sido envidiado antes pero no ha llegado a identificar como agresor al envidioso por la sencilla razón de que ninguno le ha conseguido hacer daño hasta entonces. La víctima desconoce el potencial dañino de un envidioso perverso y no lo reconoce, porque no lo ha conocido antes, de ahí esa aparente ingenuidad de las víctimas que son las ultimas en enterarse de que van a por ellas. Cuando el proceso esta ya avanzado la sensación de la víctima es la de encontrarse inmerso en una película de terror, todo a su alrededor provoca pánico y además carece por completo de ninguna capacidad de influir en su entorno. La película sigue inexorablemente el desarrollo de su guión haga lo que haga para intentar impedirlo.

    No es fácil de entender como una persona que suele ser poderosa y que en ocasiones tiene todo lo que puede tener una persona para sentirse afortunada, sin embargo envidia a otra. Pero la envidia es un sentimiento irracional y en general lo envidiado no es tanto las cuestiones materiales como las capacidades personales. Envidian la independencia, la solidez, la integridad de las personas y sobe todo el respeto y el liderazgo que pueda ejercer alguien sobre los demás. Ellos se saben carentes de valores de esta naturaleza y reaccionan intentando la eliminación de aquellos a su alrededor que con su presencia les recuerdan su verdadera condición
    Lo más definitorio de un acosador es su falta absoluta de coherencia, lo que dice no tiene nada que ver con lo que hace. Por ejemplo a menudo predican que se debe trabajar en grupo y son incapaces de respetar las reglas necesarias para ello.

    El acosador es aparentemente ajeno por completo a todo lo que pasa, él nunca es responsable de nada, son siempre los demás los culpables de todo y así lo ratifican la cohorte de adeptos que ha ido reclutando con sobornos directos o prebendas más o menos camufladas. Verdaderamente aparece como que pasaba por allí. A menudo aparece como víctima en una situación confusa, nadie de su entorno se apercibe de que sea él el origen de toda la confusión reinante, o casi nadie porque la víctima a menudo suele ser la única persona de su entorno que se ha percatado de su condición de vaciedad personal y actividad manipuladora pagando muy caro su descubrimiento. Es fuerte porque ninguna cuestión de orden moral o ético es capaz de apartarlo de su camino ya trazado.

    Una absoluta falta de escrúpulos, de principios morales y ética. Tratan así a los demás porque solo valoran aquello que consideran que les es útil para sus fines. Las personas son para ellos solo elementos a ser utilizados, instrumentos, cosas. No valoran a las personas porque no las ven como tales sino como un elemento más de su plan de progreso que siempre es material. Son unos ambiciosos desmedidos y como tales, permanentemente insatisfechos.

    Ataques a las relaciones sociales de la víctima con aislamiento social
     
    Restringir a los compañeros la posibilidad de hablar con una persona
    Rehusar la comunicación con una persona a través de miradas y gestos
    Rehusar la comunicación con una persona a través de no comunicarse directamente con ella
    No dirigir la palabra a una persona
    Tratar a una persona como si no existiera
    Deja que tu piano siga sonando...

    Un abrazo para ti y para todas aquellas personas que puedan estar sufriendo un acoso de cualquier tipo.

    ResponderEliminar
  11. Este comentario ha sido eliminado por el autor.

    ResponderEliminar
  12. Nada que añadir.
    Ote y Peris han descrito perfectamnte este entramado que es necesario que se sepa.
    Más escondido aún, está el familiar,que para mí,es muy ,pero que muy dañino,porque la persona no puede contar con nadie, además de que no la creen.Ni tampoco muchos psicólogos.Es de una indefensión tremenda que crea mucha angustia,soledad,tristeza,y ganas de no vivir.
    Hay que ser muy fuerte para sobrevivir a esto.
    Ote, mi amiga está en otro grupo, y que el maltratador,está siendo vigilado por la cúpula de la empresa.Amén de la directora de recursos humanos del lugar dde trabaja.Gracias a este post.
    Como dice Peris:Deja sonar tu piano.
    Hace falta.
    Mxss Bsss...... Sigrid.

    ResponderEliminar
  13. Mi querida Oteaba:
    Tocas un tema peliagudo, al que muchas personas optan por volver la cabeza a otro lado.
    Fuí leyendo las respuestas y tengo poco que añadir al tema. Decirte tres cosas.
    1º) Mujer Valiente y Comprometida. La imagen y la apertura de tu blog deja constancia de ello.
    2º) Encantado de que el piano vuelva a sonar.
    3º) He regresado...
    Un Beso
    Cuídate

    ResponderEliminar
  14. Peris, tu exposción ha sido clara y concisa. Te agradezco mucho tu aportación..realmente ¡es fantástica!:)
    Un abrazo

    Sigrid,
    Es fantástico que el problema de tu amiga esté en vías de solución y que, al fin, en el deparamento de recursos humanos se dieran cuenta...Creo que rodarán cabezas...normalmente es un hilo que desata una madeja.
    El piano tá desafinao mi niña
    Un BesOte :))

    Sergal:
    Lo primero, darte la bienvenida por tu regreso. Todo va pasando...
    1º) 2ª y 3ª) Ta chula la imagen ¿verdad? :-))))....que manía con los calificativos ¡podió!
    Este piano querido amigo, solo suena cuando siente
    Un BesOte y cuídate tu también

    ResponderEliminar
  15. Como um novato, eu estou sempre em busca de artigos que podem me ajudar. Obrigado Wow! Obrigado! Eu sempre quis escrever no meu site algo como isso. Posso tomar parte do seu post no meu blog?

    ResponderEliminar
  16. SALUDOS !!ENHORABUENA SON UNAS ESTUPENDAS PUBLICACIONES, ANIMO NECESITAMOS TANTA COMUNICACIÓN, QUE TODAS LAS MANIFESTACIONES SON POCAS.

    ResponderEliminar

Con tu opinión este piano sonará mejor :)